Chorobliwy strach przed samotnością, czyli nullofobia, negatywnie wpływa na całe życie chorego. Najczęściej, dotknięty nią człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego, że ma poważny problem. Przeczytaj i dowiedz się, jak rozpoznać tę chorobę i jak sobie z nią radzić.
Czym jest strach przed odrzuceniem?
Osoby, które cierpią z powodu syndromu odrzucenia, odczuwają irracjonalny strach przed tym, że zostaną odtrącone przez obiekt swoich uczuć lub potencjalnego przyjaciela. W związku z tym na ogół decydują się na niewchodzenie w żadne relacje, które mogłyby skutkować zacieśnieniem więzi międzyludzkich. Wizja samotności jest dla nich tak straszna, że czasami decydują się też na inny scenariusz postępowania.
Lęk przed samotnością w związku
Chorobliwy lęk przed samotnością sprawia często, że chory co prawda wchodzi w relację, jednak bezustannie towarzyszą mu myśli o tym, że nie będzie ona trwała wiecznie. Zaczyna żyć w ciągłym strachu, zdenerwowaniu i napięciu, co może prowadzić do wielu konfliktów. Zaburzony może być w stosunku do partnera roszczeniowy, apodyktyczny i zazdrosny lub zupełnie przeciwnie – całkowicie mu się podporządkowywać (nawet wbrew swojej woli).
Jakie jest podłoże chorobliwego lęku przed samotnością?
Tak, jak w przypadku wielu schorzeń o podłożu psychologicznym, syndrom odrzucenia może mieć wiele przyczyn. Najczęściej ma ono swoje źródło w dzieciństwie. Syndrom dziecka odrzuconego dotyka osoby, które w przeszłości nie otrzymały wystarczającej atencji i miłości od swojej matki i/lub ojca.
Rola miłości rodzicielskiej w procesie wychowania
Uczucie bycia niekochanym rodzić może nie tylko smutek, poczucie niesprawiedliwości i obniżoną pewność siebie. Innym jego obliczem jest także agresja, frustracja i gniew. Dziecko takie czuje się słabsze i gorsze od rówieśników, co stara się ukryć, pozując na osobę o zupełnie innych cechach. Badania psychologiczne wykazały, że w większości przypadków sprawcą traumy z dzieciństwa jest rodzic tej samej płci co dziecko. Maluch staje się szczególnie wrażliwy na każde słowo krytyki i uwagi, które rodzic kieruje pod jego adresem.
Lęk przed samotnością – objawy
Jeśli podejrzewasz u siebie chorobliwy lęk przed samotnością, przyjrzyj się bliżej poniższym typowym objawom:
- irracjonalny strach przed wchodzeniem w relacje z innymi ludźmi;
- zaniżona lub zawyżona pewność siebie;
- wygórowane oczekiwania względem innych ludzi;
- unikanie sytuacji trudnych i wymagających wzięcia odpowiedzialności;
- brak empatii;
- idealizowanie swojej osoby;
- wyniosłość.
Jak leczyć syndrom odrzucenia?
Leczenie fobii i lęku przed samotnością często trwa latami i wymaga od chorego zaangażowania i wytrwałości. Jedyną formą radzenia sobie z problemem jest psychoterapia. Przebiega ona w kilku krokach:
- Akceptacja – na pierwszym etapie należy pogodzić się z myślą, że zostało się zranionym przez najbliższą w życiu osobę. Chorzy powinni uświadomić sobie, że w tej patologicznej relacji to oni byli ofiarą. Jest to bez wątpienia najtrudniejszy etap i najbardziej wymagający. Jak wiadomo, nie da się cofnąć czasu i jedyne, co można zrobić, to zaakceptować, że przeszło się w dzieciństwie przez traumatyczne przeżycia;
- Wybaczenie – chociaż wydaje się to bardzo trudne, a czasami wręcz niemożliwe, terapeuci podkreślają, jak ważne jest to, aby ofiara wybaczyła czyny swojemu oprawcy. Jest to ważne z kilku powodów. Po pierwsze pomaga zrzucić duże brzemię bycia niekochanym dzieckiem. Po drugie odblokowuje i zmniejsza prawdopodobieństwo, że w przyszłości poszkodowany będzie podobnie traktował swoje potomstwo;
- Pokochanie siebie – ten krok jest już naturalnym następstwem dwóch poprzednich. Aby jednak do niego dojść, należy wykonać bardzo żmudną i trudną pracę. Obdarzenie siebie miłością i zaufaniem to wielki sukces. Będąc w tym punkcie swojego życia, można próbować na nowo wchodzić w relację i budować przyjaźnie, a nawet trwałe związki partnerskie.
Jak widać, syndrom odrzucenia może całkowicie zaburzyć relacje z innymi ludźmi. Mimo burzliwych doświadczeń w dzieciństwie zawsze istnieje szansa na pogodzenie się z tym co było i pójście do przodu. Ważne jest jednak to, aby przed samym sobą przyznać się do problemu i odpowiednio wcześnie rozpocząć terapię. Zdecydowanie warto.
Zobacz też:
- Syndrom dziecka alkoholika – jak wygląda życie dorosłych dzieci alkoholików? Objawy i sposoby pomocy
- Syndrom Gardnera, czyli gdy rodzice żyją w konflikcie
- „Albowiem jestem wszechmocny”, czyli syndrom Boga na kozetce
- Syndrom Münchhausena – choroby, które nie istnieją oraz ich konsekwencje
- Syndrom śpiącej królewny – czy można spać przez kilka miesięcy? Poznaj zespół Kleinego-Levina
- Syndrom Otella – dramat osób uzależnionych od alkoholu. Na czym polega zespół Otella?
- Syndrom jerozolimski a fanatyzm religijny. Czego obawiać się podczas wycieczki do Ziemi Świętej?
- Syndrom rezygnacji, czyli dobrowolna śpiączka ze strachu przed życiem – reakcja obronna u dzieci uchodźców
