Syndromy

Syndrom odrzucenia – jak lęk utrudnia bycie szczęśliwym

Syndrom odrzucenia – jak lęk utrudnia bycie szczęśliwym

Chorobliwy strach przed samotnością, czyli nullofobia lub syndrom odrzucenia, negatywnie wpływa na całe życie chorego. Najczęściej, dotknięty nią człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego, że ma poważny problem. Przeczytaj i dowiedz się, jak rozpoznać tę chorobę i jak sobie z nią radzić.

W skrócie:

  • Chorobliwy strach przed samotnością, znany jako nullofobia, negatywnie wpływa na życie osoby dotkniętej tą chorobą. Często nie zdają sobie oni sprawy z powagi tego problemu. ✔️
  • Syndrom odrzucenia objawia się irracjonalnym lękiem przed odrzuceniem przez bliską osobę lub potencjalnego przyjaciela. Osoby z tym syndromem unikają często budowania relacji, aby uniknąć samotności. ✔️
  • Chorobliwy lęk przed samotnością może prowadzić do problemów w związkach, takich jak niepewność, konflikty, roszczeniowość lub nadmierna podległość partnerowi. ✔️
  • Podłoże syndromu odrzucenia często znajduje się w traumie z dzieciństwa, gdy osoba nie otrzymywała wystarczającej miłości i uwagi od rodziców. To może prowadzić do niskiej pewności siebie, agresji i frustracji. ✔️
  • Leczenie syndromu odrzucenia polega na zaakceptowaniu przeszłości, wybaczeniu oprawcy i nauczeniu się kochać samego siebie. Psychoterapia jest kluczowym narzędziem w radzeniu sobie z tą chorobą. ✔️
  • Ważne jest rozpoznanie chorobliwego lęku przed samotnością i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia, aby odzyskać zdrowe relacje z innymi ludźmi i rozwijać się emocjonalnie. ✔️

Czym jest strach przed odrzuceniem?

Osoby, które cierpią z powodu syndromu odrzucenia, odczuwają irracjonalny strach przed tym, że zostaną odtrącone przez obiekt swoich uczuć lub potencjalnego przyjaciela. W związku z tym na ogół decydują się na niewchodzenie w żadne relacje, które mogłyby skutkować zacieśnieniem więzi międzyludzkich. Wizja samotności jest dla nich tak straszna, że czasami decydują się też na inny scenariusz postępowania.

Zobacz także:  Syndrom Pataua, czyli trisomia chromosomu 13. – jedna z najcięższych wad wrodzonych

Lęk przed samotnością w związku

nie boj się powiedzieć partnerowi o swoich lękach

Chorobliwy lęk przed samotnością sprawia często, że chory co prawda wchodzi w relację, jednak bezustannie towarzyszą mu myśli o tym, że nie będzie ona trwała wiecznie. Zaczyna żyć w ciągłym strachu, zdenerwowaniu i napięciu, co może prowadzić do wielu konfliktów. Zaburzony może być w stosunku do partnera roszczeniowy, apodyktyczny i zazdrosny lub zupełnie przeciwnie – całkowicie mu się podporządkowywać (nawet wbrew swojej woli).

Uwaga ⚕️

Na podobną przypadłość często cierpią osoby z ADHD. Jest to RSD (Rejection Sensitive Dysphoria), czyli nadwrażliwość na odrzucenie. Cierpiący odczuwają odrzucenie o wiele intensywniej niż osoby bez ADHD, i często wręcz niemożliwe jest się im z nim pogodzić.

Jakie jest podłoże chorobliwego lęku przed samotnością? 

Tak, jak w przypadku wielu schorzeń o podłożu psychologicznym, syndrom odrzucenia może mieć wiele przyczyn. Najczęściej ma ono swoje źródło w dzieciństwie. Syndrom dziecka odrzuconego dotyka osoby, które w przeszłości nie otrzymały wystarczającej atencji i miłości od swojej matki i/lub ojca.

Rola miłości rodzicielskiej w procesie wychowania

Uczucie bycia niekochanym rodzić może nie tylko smutek, poczucie niesprawiedliwości i obniżoną pewność siebie. Innym jego obliczem jest także agresja, frustracja i gniew. Dziecko takie czuje się słabsze i gorsze od rówieśników, co stara się ukryć, pozując na osobę o zupełnie innych cechach. Badania psychologiczne wykazały, że w większości przypadków sprawcą traumy z dzieciństwa jest rodzic tej samej płci co dziecko. Maluch staje się szczególnie wrażliwy na każde słowo krytyki i uwagi, które rodzic kieruje pod jego adresem.

Lęk przed samotnością – objawy

Jeśli podejrzewasz u siebie chorobliwy lęk przed samotnością, przyjrzyj się bliżej poniższym typowym objawom:

  • irracjonalny strach przed wchodzeniem w relacje z innymi ludźmi;
  • zaniżona lub zawyżona pewność siebie;
  • wygórowane oczekiwania względem innych ludzi;
  • unikanie sytuacji trudnych i wymagających wzięcia odpowiedzialności;
  • brak empatii;
  • idealizowanie swojej osoby;
  • wyniosłość.
Zobacz także:  Syndrom śpiącej królewny – czy można spać przez kilka miesięcy? Poznaj zespół Kleinego-Levina
syndrom odrzucenia to codzienna walka z lękiem, okaż sobie lub innej osobie cierpiącej trochę czułości i wyrozumiałości

Jak leczyć syndrom odrzucenia? 

Leczenie fobii i lęku przed samotnością często trwa latami i wymaga od chorego zaangażowania i wytrwałości. Jedyną formą radzenia sobie z problemem jest psychoterapia. Przebiega ona w kilku krokach: 

  1. Akceptacja – na pierwszym etapie należy pogodzić się z myślą, że zostało się zranionym przez najbliższą w życiu osobę. Chorzy powinni uświadomić sobie, że w tej patologicznej relacji to oni byli ofiarą. Jest to bez wątpienia najtrudniejszy etap i najbardziej wymagający. Jak wiadomo, nie da się cofnąć czasu i jedyne, co można zrobić, to zaakceptować, że przeszło się w dzieciństwie przez traumatyczne przeżycia;
  2. Wybaczenie – chociaż wydaje się to bardzo trudne, a czasami wręcz niemożliwe, terapeuci podkreślają, jak ważne jest to, aby ofiara wybaczyła czyny swojemu oprawcy. Jest to ważne z kilku powodów. Po pierwsze pomaga zrzucić duże brzemię bycia niekochanym dzieckiem. Po drugie odblokowuje i zmniejsza prawdopodobieństwo, że w przyszłości poszkodowany będzie podobnie traktował swoje potomstwo;
  3. Pokochanie siebie – ten krok jest już naturalnym następstwem dwóch poprzednich. Aby jednak do niego dojść, należy wykonać bardzo żmudną i trudną pracę. Obdarzenie siebie miłością i zaufaniem to wielki sukces. Będąc w tym punkcie swojego życia, można próbować na nowo wchodzić w relację i budować przyjaźnie, a nawet trwałe związki partnerskie. 

Jak widać, syndrom odrzucenia może całkowicie zaburzyć relacje z innymi ludźmi. Mimo burzliwych doświadczeń w dzieciństwie zawsze istnieje szansa na pogodzenie się z tym co było i pójście do przodu. Ważne jest jednak to, aby przed samym sobą przyznać się do problemu i odpowiednio wcześnie rozpocząć terapię. Zdecydowanie warto.


Zobacz też:
Zobacz także:  Syndrom zachodzącego słońca – kiedy udać się do lekarza?
Archiwum: czerwiec 2023

Udostępnij

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *