Syndromy

Syndrom odrzucenia – jak lęk utrudnia bycie szczęśliwym

Syndrom odrzucenia – jak lęk utrudnia bycie szczęśliwym

Chorobliwy strach przed samotnością, czyli nullofobia, negatywnie wpływa na całe życie chorego. Najczęściej, dotknięty nią człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego, że ma poważny problem. Przeczytaj i dowiedz się, jak rozpoznać tę chorobę i jak sobie z nią radzić.

Czym jest strach przed odrzuceniem?

Osoby, które cierpią z powodu syndromu odrzucenia, odczuwają irracjonalny strach przed tym, że zostaną odtrącone przez obiekt swoich uczuć lub potencjalnego przyjaciela. W związku z tym na ogół decydują się na niewchodzenie w żadne relacje, które mogłyby skutkować zacieśnieniem więzi międzyludzkich. Wizja samotności jest dla nich tak straszna, że czasami decydują się też na inny scenariusz postępowania.

Lęk przed samotnością w związku

Chorobliwy lęk przed samotnością sprawia często, że chory co prawda wchodzi w relację, jednak bezustannie towarzyszą mu myśli o tym, że nie będzie ona trwała wiecznie. Zaczyna żyć w ciągłym strachu, zdenerwowaniu i napięciu, co może prowadzić do wielu konfliktów. Zaburzony może być w stosunku do partnera roszczeniowy, apodyktyczny i zazdrosny lub zupełnie przeciwnie – całkowicie mu się podporządkowywać (nawet wbrew swojej woli).

Jakie jest podłoże chorobliwego lęku przed samotnością? 

Tak, jak w przypadku wielu schorzeń o podłożu psychologicznym, syndrom odrzucenia może mieć wiele przyczyn. Najczęściej ma ono swoje źródło w dzieciństwie. Syndrom dziecka odrzuconego dotyka osoby, które w przeszłości nie otrzymały wystarczającej atencji i miłości od swojej matki i/lub ojca.

Rola miłości rodzicielskiej w procesie wychowania

Uczucie bycia niekochanym rodzić może nie tylko smutek, poczucie niesprawiedliwości i obniżoną pewność siebie. Innym jego obliczem jest także agresja, frustracja i gniew. Dziecko takie czuje się słabsze i gorsze od rówieśników, co stara się ukryć, pozując na osobę o zupełnie innych cechach. Badania psychologiczne wykazały, że w większości przypadków sprawcą traumy z dzieciństwa jest rodzic tej samej płci co dziecko. Maluch staje się szczególnie wrażliwy na każde słowo krytyki i uwagi, które rodzic kieruje pod jego adresem.

Zobacz także:  Syndrom chronicznego zmęczenia – gdy przerasta cię codzienność

Lęk przed samotnością – objawy

Jeśli podejrzewasz u siebie chorobliwy lęk przed samotnością, przyjrzyj się bliżej poniższym typowym objawom:

  • irracjonalny strach przed wchodzeniem w relacje z innymi ludźmi;
  • zaniżona lub zawyżona pewność siebie;
  • wygórowane oczekiwania względem innych ludzi;
  • unikanie sytuacji trudnych i wymagających wzięcia odpowiedzialności;
  • brak empatii;
  • idealizowanie swojej osoby;
  • wyniosłość.

Jak leczyć syndrom odrzucenia? 

Leczenie fobii i lęku przed samotnością często trwa latami i wymaga od chorego zaangażowania i wytrwałości. Jedyną formą radzenia sobie z problemem jest psychoterapia. Przebiega ona w kilku krokach: 

  1. Akceptacja – na pierwszym etapie należy pogodzić się z myślą, że zostało się zranionym przez najbliższą w życiu osobę. Chorzy powinni uświadomić sobie, że w tej patologicznej relacji to oni byli ofiarą. Jest to bez wątpienia najtrudniejszy etap i najbardziej wymagający. Jak wiadomo, nie da się cofnąć czasu i jedyne, co można zrobić, to zaakceptować, że przeszło się w dzieciństwie przez traumatyczne przeżycia;
  2. Wybaczenie – chociaż wydaje się to bardzo trudne, a czasami wręcz niemożliwe, terapeuci podkreślają, jak ważne jest to, aby ofiara wybaczyła czyny swojemu oprawcy. Jest to ważne z kilku powodów. Po pierwsze pomaga zrzucić duże brzemię bycia niekochanym dzieckiem. Po drugie odblokowuje i zmniejsza prawdopodobieństwo, że w przyszłości poszkodowany będzie podobnie traktował swoje potomstwo;
  3. Pokochanie siebie – ten krok jest już naturalnym następstwem dwóch poprzednich. Aby jednak do niego dojść, należy wykonać bardzo żmudną i trudną pracę. Obdarzenie siebie miłością i zaufaniem to wielki sukces. Będąc w tym punkcie swojego życia, można próbować na nowo wchodzić w relację i budować przyjaźnie, a nawet trwałe związki partnerskie. 

Jak widać, syndrom odrzucenia może całkowicie zaburzyć relacje z innymi ludźmi. Mimo burzliwych doświadczeń w dzieciństwie zawsze istnieje szansa na pogodzenie się z tym co było i pójście do przodu. Ważne jest jednak to, aby przed samym sobą przyznać się do problemu i odpowiednio wcześnie rozpocząć terapię. Zdecydowanie warto.

Zobacz także:  Syndrom sztokholmski – „przywiązanie z porwania”, czyli reakcja obronna organizmu na traumę

Zobacz też:

Udostępnij

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Ratownik Medyczny